Η είσοδος της φετινής Ανοιξης φέρνει μέχρι τα αυτιά μας τους ήχους μιας ανοιχτής γιορτής, ενός
πανηγυριού, στο οποίο όλοι αισθανόμαστε χαρούμενα παιδιά. Η πρώτη αυτόνομη ηχογράφηση της
μπάντας χάλκινων πνευστών της Φλώρινας των αδελφών Βαλκάνη, με τη συνεργασία του Φλώρου
Φλωρίδη είναι γεγονός, που μας αποκαλύπτει μία σχετικώς άγνωστη πτυχή της παραδοσιακής μας
μουσικής, η οποία είναι συγχρόνως απολύτως σημερινή.
"Τη μουσική αυτή την ακούω ως μουσική του 1996, που μπορεί να ακούγεται απ' όλο τον κόσμο και
να παίζεται παντού, από λαϊκούς χώρους μέχρι σοφιστικέ φεστιβάλ" λέει ο Φλώρος Φλωρίδης, ο
οποίος έπαιξε με τη μπάντα και συγχρόνως φρόντισε ώστε το υλικό να διαμορφωθεί κατάλληλα για
την έκδοση του δίσκου.
Η μπάντα ιδρύθηκε το 1960 από τον Τάσο Βαλκάνη, ο οποίος ήταν και διευθυντής στη φιλαρμονική
του δήμου της Φλώρινας. Το 1986, κι ενώ ακόμη ζούσε ο ιδρυτής της, η μπάντα συνεργάστηκε στην
ηχογράφηση του δεύτερου δίσκου των Χειμερινών Κολυμβητών με τίτλο "Από το πάρκο στη
Μυροβόλο". Η ιδέα ήταν του Ισίδωρου Παπαδάμου και του Κώστα Σιδέρη, οι οποίοι κατάγονται από
την περιοχή. Ο Φλωρίδης ως ο πνευστός του γκρουπ έδειξε από την αρχή ενδιαφέρον, ώστε να
σχηματοποιηθεί ο συγκεκριμένος ήχος. Η προσπάθεια κράτησε δέκα χρόνια. Ισως περίμενε τη
διαμόρφωση του κατάλληλου κλίματος, καθώς μετά τον εμφύλιο αυτά τα ιδιώματα κρατήθηκαν στο
περιθώριο. Ακούγονται αρκούντως βαλκανικά για τα γούστα της διαρκώς αληθωρίζουσας προς τη
Δύση Ελλάδας. "Υπάρχει ένα γενικότερο κλίμα αναβίωσης της έθνικ μουσικής" λέει ο Φλωρίδης,
αναγνωρίζοντας ότι ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς αυτόν τον βαλκανικό ήχο, τον έκανε παγκόσμιο μέσα από
τις ταινίες του Εμίρ Κουστουρίτσα και ιδιαίτερα τον "Καιρό των τσιγγάνων" και το "Underground".
"Το δικό μας μουσικό υλικό είναι διαφορετικό, οι μελωδίες είναι πολύπλοκες και ελληνικές" επιμένει
ο Φλωρίδης, διευκρινίζοντας ότι στην περίπτωση του Μπρέγκοβιτς η μουσική υπηρετεί πρώτα απ' όλα
την εικόνα.
Τα χάλκινα πνευστά έφτασαν στις Βαλκανικές χώρες τον περασμένο αιώνα από τις στρατιωτικές
μπάντες της εποχής. Δεν άργησαν να περάσουν από τα στρατόπεδα στα αστικά κέντρα και αργότερα
στην ύπαιθρο, δημιουργώντας ένα από τα πιο ενδιαφέροντα φαινόμενα στην παραδοσιακή μουσική
των Βαλκανίων: ορχήστρες μόνο με δυτικά όργανα -τα ίδια που θα χρησιμοποιούσε και μια μπάντα
πνευστών της Νέας Ορλεάνης- που όμως παίζουν καθαρά Βαλκανικούς ρυθμούς και ήχους στην πιο
εκρηκτική τους μορφή. Στην Ελλάδα τα σχήματα χάλκινων πνευστών είναι ένα ιδιαίτερο
χαρακτηριστικό της μουσικής παράδοσης της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας. Τα τελευταία
χρόνια οι μπάντες διαρκώς μειώνονται στην περιοχή. Οι παραδοσιακές εκδηλώσεις που τις
φιλοξενούσαν, γάμοι, πανηγύρια κα τα σχετικά, "βολεύονται" τα τελευταία χρόνια από τα συνθεσάιζερ,
ενώ τα παραδοσιακά τραγούδια έχουν αντικατασταθεί από τις τελευταίες επιτυχίες. Ας σημειωθεί,
επίσης, ότι τα πνευστά όργανα είναι αρκετά δύσκολα στη χρήση τους και οι νέοι τα αποφεύγουν. "Τα
πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι" λέει ο Φλωρίδης, υπενθυμίζοντας ότι ο ήχος της μπάντας δεν είναι
άγνωστος στην ελληνική πραγματικότητα. "Στις δεκαετίες του 1940, του '50 και του '60 όλες οι πόλεις
είχαν φιλαρμονικές, ενώ στη Θεσσαλονίκη θρυλική έχει μείνει η μπάντα του Παπαφείου" λέει
χαρακτηριστικά.
πανηγυριού, στο οποίο όλοι αισθανόμαστε χαρούμενα παιδιά. Η πρώτη αυτόνομη ηχογράφηση της
μπάντας χάλκινων πνευστών της Φλώρινας των αδελφών Βαλκάνη, με τη συνεργασία του Φλώρου
Φλωρίδη είναι γεγονός, που μας αποκαλύπτει μία σχετικώς άγνωστη πτυχή της παραδοσιακής μας
μουσικής, η οποία είναι συγχρόνως απολύτως σημερινή.
"Τη μουσική αυτή την ακούω ως μουσική του 1996, που μπορεί να ακούγεται απ' όλο τον κόσμο και
να παίζεται παντού, από λαϊκούς χώρους μέχρι σοφιστικέ φεστιβάλ" λέει ο Φλώρος Φλωρίδης, ο
οποίος έπαιξε με τη μπάντα και συγχρόνως φρόντισε ώστε το υλικό να διαμορφωθεί κατάλληλα για
την έκδοση του δίσκου.
Η μπάντα ιδρύθηκε το 1960 από τον Τάσο Βαλκάνη, ο οποίος ήταν και διευθυντής στη φιλαρμονική
του δήμου της Φλώρινας. Το 1986, κι ενώ ακόμη ζούσε ο ιδρυτής της, η μπάντα συνεργάστηκε στην
ηχογράφηση του δεύτερου δίσκου των Χειμερινών Κολυμβητών με τίτλο "Από το πάρκο στη
Μυροβόλο". Η ιδέα ήταν του Ισίδωρου Παπαδάμου και του Κώστα Σιδέρη, οι οποίοι κατάγονται από
την περιοχή. Ο Φλωρίδης ως ο πνευστός του γκρουπ έδειξε από την αρχή ενδιαφέρον, ώστε να
σχηματοποιηθεί ο συγκεκριμένος ήχος. Η προσπάθεια κράτησε δέκα χρόνια. Ισως περίμενε τη
διαμόρφωση του κατάλληλου κλίματος, καθώς μετά τον εμφύλιο αυτά τα ιδιώματα κρατήθηκαν στο
περιθώριο. Ακούγονται αρκούντως βαλκανικά για τα γούστα της διαρκώς αληθωρίζουσας προς τη
Δύση Ελλάδας. "Υπάρχει ένα γενικότερο κλίμα αναβίωσης της έθνικ μουσικής" λέει ο Φλωρίδης,
αναγνωρίζοντας ότι ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς αυτόν τον βαλκανικό ήχο, τον έκανε παγκόσμιο μέσα από
τις ταινίες του Εμίρ Κουστουρίτσα και ιδιαίτερα τον "Καιρό των τσιγγάνων" και το "Underground".
"Το δικό μας μουσικό υλικό είναι διαφορετικό, οι μελωδίες είναι πολύπλοκες και ελληνικές" επιμένει
ο Φλωρίδης, διευκρινίζοντας ότι στην περίπτωση του Μπρέγκοβιτς η μουσική υπηρετεί πρώτα απ' όλα
την εικόνα.
Τα χάλκινα πνευστά έφτασαν στις Βαλκανικές χώρες τον περασμένο αιώνα από τις στρατιωτικές
μπάντες της εποχής. Δεν άργησαν να περάσουν από τα στρατόπεδα στα αστικά κέντρα και αργότερα
στην ύπαιθρο, δημιουργώντας ένα από τα πιο ενδιαφέροντα φαινόμενα στην παραδοσιακή μουσική
των Βαλκανίων: ορχήστρες μόνο με δυτικά όργανα -τα ίδια που θα χρησιμοποιούσε και μια μπάντα
πνευστών της Νέας Ορλεάνης- που όμως παίζουν καθαρά Βαλκανικούς ρυθμούς και ήχους στην πιο
εκρηκτική τους μορφή. Στην Ελλάδα τα σχήματα χάλκινων πνευστών είναι ένα ιδιαίτερο
χαρακτηριστικό της μουσικής παράδοσης της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας. Τα τελευταία
χρόνια οι μπάντες διαρκώς μειώνονται στην περιοχή. Οι παραδοσιακές εκδηλώσεις που τις
φιλοξενούσαν, γάμοι, πανηγύρια κα τα σχετικά, "βολεύονται" τα τελευταία χρόνια από τα συνθεσάιζερ,
ενώ τα παραδοσιακά τραγούδια έχουν αντικατασταθεί από τις τελευταίες επιτυχίες. Ας σημειωθεί,
επίσης, ότι τα πνευστά όργανα είναι αρκετά δύσκολα στη χρήση τους και οι νέοι τα αποφεύγουν. "Τα
πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι" λέει ο Φλωρίδης, υπενθυμίζοντας ότι ο ήχος της μπάντας δεν είναι
άγνωστος στην ελληνική πραγματικότητα. "Στις δεκαετίες του 1940, του '50 και του '60 όλες οι πόλεις
είχαν φιλαρμονικές, ενώ στη Θεσσαλονίκη θρυλική έχει μείνει η μπάντα του Παπαφείου" λέει
χαρακτηριστικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου